martes, 20 de junio de 2017

Fendo fuina. Historias d'un insti publico IV

Quan arribé en o Medina Albaida yera bien cagarrisclas. Nian se me pasaba por l'esmo a posibilidat de faltar a clase. En os mosens yera, dreitament, imposible, en os ueito anyos que me i heba fotiu. Pero arredol de yo, a moniquet, as mias amigas prencipioron a fer fuina.

Gosabanos fer servir "hacer pirola" u "picarse la clase", en un tiempo anterior a que se popularizase via televisiva lo de "hacer pellas", expresión que ya conoixié de bien adulto, y que hue pareixe haber entrau con firme rasmia en o vocabulario adolescent. ¡Qué viello me fan sonar istas cosas!

Tardé muito a fer fuina por primer vez. Como he dito, yera bien cagoso. Viviba a tasament tres minutos d'o instituto. Arredol d'o Medina Albaida bi has quantas carreras que son bien viellas: Coimbra, Andrés Gurpide y Concepción tienen vecinas que levan vivindo-ie mas de meyo sieglo. Ixe yera o caso d'a familia mia, asinas que nos conoixeban muit bien en toda la redolada. Teneba buenas razons ta que me fese cerina que me pillase tal u qual vecina. Y n'i heba de bien alparceras, ta forro de bota!

As mias amigas, que tampoco no yeran tant garrispas de primeras, tamién tardoron bell poquet. As más gosadas, u aquellas que les importaba bien poco lo de suspender, prencipioron a fer-ne. A la fin, mesmo yeran de mal viyer por clase. Belun, nian sabebanos si continaba matriculau. Ixe 3º d'ESO estió un segundo naiximiento ta yo. Muitas cosas cambioron aquell curso en o mio interior. Entre atras, que perdié lo miedo a muitas cosas.

Asinas que, quasi plegando la fin d'o curso, facié la mia primer pirola. A los mas chiquetz nos cusiraba firme lo bedel y as profesoras. Yera mas facil blincar la cleta que salir por a puerta. En aquellas envueltas, encara no feba l'altaria que fa agora. Creigo que la puyoron a finals d'os novanta.  Saliemos bellas quantas amigas. No tenebanos un destin. Yera fer fuina por o simple feito de fer-ne. Por contrimostrar que nusatras tamién podebanos. Que tamién tenebanos ixa valor. Que nos importaba igual faltar a una clase.Lo corazón m'esbotaba. Sabeba que mai y pai yeran treballando, pero lo vecinamen me podeba pillar.

Encara yeranos fendo-nos un fumarro en a ribera d'a Uerva, decidindo qué fer quan sonó la sirena d'o recreyo. "¿Qué yera ixo?" nos preguntabanos. No tocaba que chuflase la bocina. Acucutemos por a cantonada y dos autos de la policía local correban a toda vitesa ent'a puerta de l'instituto. "Hibo, si que se'n fan por nusatras!" dició beluna... T'a part d'alavez la ETA encara meteba petardos de cabo ta quan, y lo de fer simulacros lo tenebanos bien aprendiu. Tot pareixeba que ixo yera un aviso de bomba. Ta tiempo d'examens yera qualcosa cutiana. No sabebanos guaire bien qué fer. Probablement ya tenebanos a falta mesa. Pero d'atra man, yera claro que ixa hora no s'iba a fer clase, entre unas cosas y atras. Asinas que decidiemos de tornar ta l'instituto ta estar-nos con a resta de companyeras lo que quedaba de clase.

Tornemos a blincar la cleta mientres viyebanos como os cientos d'alumnas saliban d'as aulas. Beluna fació groma con que si de verdat bi heba una bomba, ibanos dreitas t'a muerte, estando as unicas que hesen puesto sobrevivir. Tenebanos poco talento, como en tienen todas as personas de 14 anyadas... Asinas que aquella primer pirola d'a mia vida, duró bien poco. Tasament 20 minutos.

A l'atro anyo, y dica que salié de l'instituto, en vendrían muitas mas. Salié esleixiu representant d'os estudiant en o Consello Escolar. Iba t'aquellas aburridismas reunions, prebando d'alportar-ie a envista d'as alumnas. Una d'as avantallas d'estar-ie yera que m'enteraba de quan ninviaban as faltas d'asistencia ta casa. Asinas que durant ixos diyas, a mia clica y yo, yeranos siempre a la tisva d'os buzons. Salibanos de clase y pretabanos a correr ta casa ta pillar as cartas antes que os pais y asinas, poder falsificar a suya firma. Tamién facié pacha con bell profesor que me iba avisando quan yera en momentos de fer tantas faltas que podeba perder a evaluación contina.

M'importaba prou poco perder a evaluación contina. Me tocaba la figa tot l'anyo y en os dos zaguers meses aprebaba o curso entero. Asinas yera (y soi) d'estalentau. Manimenos sí que m'importaba que gritasen a mis pais ta fer-les-ne saber. Recuerdo fer mas cuentas ta escusar ixa perdua d'a evaluación que en a clase de Mates. En l'alternativa a la relichión sisquiera apareixeba o primer diya de clase. En anglés, que iba sobradismo, ta aviento ya heba feito todas as faltas posibles. Y a resta d'asignaturas iba alternando seguntes m'aganase. A la fin d'o curso yera en a pocas de perder a evaluación contina en todas.

En bachillerato, de fer fuina, ya en faciemos un arte. Nos pleguemos a reservar totz un diya ta picar-nos-lo enterico. De maitins nos desayunemos en un bar d'o vico. Pillemos bell par de botellas de vin y bella potra ta minchar y marchemos t'o Parque Gran. Bi estiemos tot lo maitin fendo lo que se fa a ixas edatz: charrar de tot lo que nos preocupaba, festellar, zorriar y fumar bell poquet, redir-nos, conoixer-nos, descubrir os nuestros deseyos y intimidatz mas amagadas, ... Estió un diya bien pincho.

Quan yes adolescent tiens tot lo tiempo d'o mundo pero, con tot y con ixo, te'n falta. Yo no quereba que estar con las mias amigas y charrar. Y conoixer tot ixe mundo que s'ubriba patalero debant d'os mios uellos. Un mundo que yera mesmo mas amplo en venir d'un colechio an que me lo heban amagau de tot y m'heban amostrau nomas un chiquet y nacionalcatolico cantón. Aquellas pirolas radeban unas horas mas a o diya que se me feba tant curto y me deixoron buenizos momentos que siempre remeraré.

No hay comentarios: