martes, 16 de mayo de 2017

Sagas X-Men: A guerra de Magneto

Encara que a lo personache de Magneto siempre li han feito floretas por a suya ambigüedat y os grises que tien, la verdat ye que ye un grandismo villano. As historias an que os X-Men lo han teniu en frent, son d'o millor en istos mas de cinquanta anyos d'historia. Magneto blinca d'un costau t'atro d'a ringlera que separa os herois d'os villanos Marvel, pero en pocas sagas como la que traigo hue, heba estau tant "malo-malo".

La Guerra de Magneto estió publicada en 1999, y se desembolica en os numers 85 a 87 de X-Men, 366 y 367 de Uncanny X-Men y un one-shot titolau X-Men: Magneto War. En castellano, ye publicau por Panini adintro d'o segundo numer d'a colección Extra Superheroes, chunto con os numeros siguientes. L'argumento ye d'Alan Davis con guions de Fabian Nicieza y Joe Kelly. En os lapices, i son o propio Alan Davis, Lee Weeks, y Leinil Francis Yu.

A historia empecipia con un Magneto recuperau d'o zancocho que l'heba feito Xavier, que dubda si enrestir contra la humanidat. Pa prener ixa decisión charrar con un treballador y, dimpués d'un charrazo que ya reconté, troba una enchaquia pa fer-lo. Erik se'n va t'o Polo Norte y dende astí prencipia a executar o suyo plan contra la humanidat.

D'atra man, os Acolitos, una colla de mutants que reivindican a figura de Magneto como ideyologo y profeta d'a mutanidat, enriste bell obchectivo tricolotiando-se con os nuestros quiestos X-Men. Os acolitos, como nueva y moderna versión d'a Chirmandat de Mutants Diabolicos, me pareixió una sobrebuena ideya en o 92, y o feito de que continasen tantos anyos ye sinyal de que teneban buena cosa de suco. En frent, teneban a una aliniación d'os X-Men orichinal y con beluns d'os millors: Xavier, Gambit, Wolverine, Storm, Marrow, Kitty Pride, Rogue, Colossus y Nightcrawler.

Pero a verdat ye que o papel d'os X-Men en ista historia ye prou secundario, y adedicau sobre tot, a foter-les un sobo a l'arreu d'atro a os acolitos. Qui va a concarar-se con Magneto ye Joseph, qui en ista historia descubre os suyos orichens. Pa qui no lo plegó a conoixer, Joseph estió un personache que apareixió bell anyo antes, igual fisicament como Magneto, pero sin memoria. Totz creyeban que yera o mesmo Magneto pero, en estar "bueno", lo acceptan entre ells. Mesmo plega a fer pacha con Quicksilver, qui creyeba que yera fillo suyo.

O plan de Magneto deixa la planeta Tierra sin electricidat en fer un pulso electromagnetico mundial. De vez, ninvia a un robot suyo a menazar a la ONU. Descubrimos os orichens de Joseph y como ye estando manipuliau por Astra, ex-integran d'a Chirmandat de Mutants Diabolicos que quier fer-lo servir pa vengar-se de Magneto. A la fin, Joseph remata sacrificando-se por a humanidat y fendo-se uno con o campo magnetico d'a Tierra, con l'aduya d'os X-Men. A ONU, d'atra man, ninvia un equipo ta l'Artico, y proposa a Magneto dar-le a soberanía sobre Genosha, a truca de que deixe de estricallar o campo magnetico d'a Tierra.

En ista saga, que no ha pasau precisament a la historia, bi ha muitos d'os elementos que fan gran a os X-Men. Lo primer, un Magneto "villanizau" como pocas vegadas, con una rabia contra la humanidat, y un plan que no ye una zaborrería, como ha pasau en atras ocasions. Prencipia prebando de chustificar os suyos actos, y acaba estando soberano d'una isla con toda la responsabilidat que ell ye conscient que ixo tien. Feito a perder siempre, estoi que nunca no se pensaba que ise a haber de chestionar un país. Asinas le fue. Y antimás le tocará de fer-lo quasi sin poders, ya que dimpués d'a baralla con Joseph se queda prou feble.

Atro d'os treitos que mas goyo me fa ye o funcionamiento d'os X-Men como un equipo y no pas como un conchunto d'individualidatz. A fin d'a baralla ye posible gracias a los poders combinaus d'os mutants, y d'o treballo en equipo de totz. Cosa que no siempre pasa en os comics, y que qui somos mas fans d'os equipos superheroicos que d'os herois solitarios, agradeixemos a-saber-lo.

En o mas puro estilo Claremont, Alan Davis, zarra linias argumentals, como la de Joseph, nomás pa ubrir-ne atras como lo prencipio d'o gubierno de Magneto sobre Genosha. Tamién i va sembrando atras cosetas que medrarán mas entabant. L'anglés torna a dar-nos lo mesmo que nos trobabanos en a suya etapa escribindo Excalibur: guions divertius, sin guaire trasfondo social y con magnificas barallas, an que disfrutamos d'un emplego d'os poders mutants bien esmachinativo.

En l'arte grafico, tenemos a Davis, Weeks y Yu. Totz tres buenos dibuixants. Talment me quede con Davis, pero probablement por o recosiro d'a suya sobrebuena etapa en Excalibur.

A guerra de Magneto se publico a la fin d'os tant denostaus 90. Una decada que, como todas tenió cosas malas y buenas. Ista no ye a historia definitiva d'os X-Men, ni sisquiera una d'as millors, pero a fe que ye un comics de muit buen leyer y que nos puet fer pasar una tarde bien amena.

No hay comentarios: