miércoles, 10 de mayo de 2017

Passengers: romanticismos y mala sci-fi

Sabado tarde. A l'atro diya tiengo corrida de maitins y no salgo. Quedamos bellas quantas amigas y decidimos de viyer una cinta. En teneba baixada una dende feba tiempo. Goso de minchar-me qualsiquier cosa que tienga una nau espacial en o suyo argumento. Por o trailer, pareixeba una d'ixas cintas espacials que barrachan terror y sciencia ficción. Pero a sola cosa que feba miedo yera o guión. ¿Quiers perder 116 minutos d'a tuya vida? Mira-te Passengers.

Passenger no nomas ye una penible cinta en o chenero d'a sciencia ficción. Ye antimas un exercicio terrible de chustificación de l'acoso y a dominación, vendendo-nos un concepto d'amor que da ansias, y que, por desgracia, ye mas ixemenau que no nos pensamos.

Una d'as razons pa viyer a cinta ye a hipotesi que planteya, que a priori pareixeba intresant: una nau viacha dende a Tierra enta atra planeta, colonizada por a humanidat. Cal 120 anyos pa fer ixe viache, asinas que os pasachers van hibernaus. Una d'as capsulas falla y fa dispertar a un pasachero dimpués de nomas 30 anyos de viache, asinas que, en quedar-le-ne 90 mas, prencipia un relato de l'angunia de saber que va a morir solo, pasando la resta d'a vida suya en ixa nau. Dica astí, va tot alto u baixo bien.

O pasachero, interpretau por Chriss Pratt, precipia a baruquiar con una zagala que ye hibernada. Se la mira terne que terne adintro d'a suya capsula, investiga la suya vida y motivacions, y asinas asinas. A la fin, decide, "porque ell lo vale", quitar-la d'o suenio hibernant y que tienga a mesma "suerte" que ell. Ye decir, decide unilateralment que ella tamien va a morir acompanyada nomas por ell, en ixa nau que ye una garchola "de luxo".

A historia se podría interpretar, dica iste momento, como un thriller psicolochico. Un hombre normal, en estar isolau en o bell meyo d'a galaxia, se torna barrenau, y dispierta a una mesacha, que ha de mirar de fuyir d'as suyas basemias. Pero a cinta esvarra por una endrecera de tot diferent, fendo d'iste relato de terror una historia pretendidament romantica. No creigo que as cintas haigan de dar licions, ni tener lecturas morals necesariament. Pero vete-me que ista en tien, y ye bien mala. Toda la resta d'a cinta ye una apolochia d'ixe concepto de romanticismo masclista an que Chris Pratt deixa sin capacidat pa esleixir a Jennifer Lawrence (que ye lo millor d'a cinta, chunto con os FX) y condena la suya vida. Encara que o personache femenino tien un momento de venganza contra o suyo captor, dimpués se'n arrepiente y remata entendendo que ye "incapable de vivir sin ell".

Antimás d'a historia por sí mesma, toda la cinta ye plena de topicos d'ixe romanticismo rancio. Ell, un inchenier de clase baixa que suenia con fer-le una casa a la mesacha. Ella, una periodista romantica, de familia de perras, pero de vez, moderna, aventurera y esportista. Con o toque chusto d'independencia pa que siga atractiva, pero no "indomable" pa un masto como ell.

Deixando analisi sociolochicos a un costau, si ye que ixo ye posible, como pura sciencia ficción ye pesima tamién. Nomas o disenyo d'a nau y bell momento, como quan s'esmarchina o simulador de gravedat, pueden contar-se como puntos a favor. A menaza pa la supervivencia d'a tripulación no ye que un mal funcionamiento, que no s'explica en garra momento, y a solución ye un deus ex machina, feito pa que Jennifer Lawrence (que antimas vien de fer os papels de Katniss Everdeen, y Mystique) pare cuenta de que a suya vida no vale cosa sin o masto a o canto.

No esmachino una cinta, por suposar, an que Ortega Lara fese pachas con a ETA, y se'n isen de borina por Hernani, cantando Ikusi menditzaleak, con una banda sonora romanticona sonando. O sindrome d'Estocolmo esdevien en Passengers, una repolida y deseyable historia.

Lo preocupant de tot isto no ye que Hollywood contine fendo istos licotes en 2017. Leva con iste ferrete toda la vida. Lo que mas me ha preocupau en istos diyas ye que, quan recontamos l'argumento, mas d'una persona nos ha preguntau por a on viyebanos o problema, u mesmo han chustificau a lo personache masculino. Tamién nos hemos trobau con qui no fació ixa lectura d'a cinta en viyer-la. Por ixo fa tanta falta as "lunetas moradas". Por ixo nos cal estar siempre a la tisva y fer una lectura critica contina d'as historias mainstream. Somos cansas porque cal estar-ne. Porque sino, muita chent continará pensando que acosar y decidir sobre as vidas d'atras personas no nomas no ye detestable, sino que, pa forro de bota, ye romantico.

No hay comentarios: