domingo, 21 de mayo de 2017

A chimnasia. Historias d'un cole de mosens X

Estié un crio bien moviu. Malas que viyeba quatre arbols y una costera, pretaba a puyar-los u a tirar-me costera t'abaixo. Con a bici, feba cada cosa, que si m'hese visto mi mai por un foradet, le hese dau un mal. Chugaba a futbol, a baloncesto, a balón prisioner, a la WWF, a pillar, a "polis y cacos",... a lo que calese. No me feba galvana lo de mover-me. Pero mesmo una cosa de tant facil querer pa un crio como yo, facioron que me fese fastio. Os mosens son asinas.

As clases de chimnasia bien luego pasoron de simplament chugar, a estar una serie de prebas - tortura sin guaire sentiu. La metat d'o tiempo nos lo fotebanos blincando por dencima de trastes rarizos, que iban puyando seguntes los blincabanos. Lo potro, lo caballo, lo plinto,... Tamién caleba fer bella pintacoda, dobles blincos, ... tot sin atro motivo que cumplir una serie de tablas que maniaban os profesors.

Tenebanos un chimnasio bien amplo. Como dubdo que en tenesen, de pareixiu, en a mayoría de centros publicos. D'o teito penchaban quantas cuerdas. Dos d'ellas con nyudos, pa que fuesen de millor puyar. De toda aquella "torturamenta", a cuerda yera a sola cosa que me feba goyo. Cuento que porque se me daba muit bien. Malas que aprendié a fer bien la presa con os pietz, me la podeba puyar todas las vegadas que calese. Tres sin tocar tierra, que yera un diez en ixa preba. Asinas iba aprebando, porque en a resta pasaba radiu, u nian ixo.

A chimnasia yera a clase mas dura socialment. Podebas estar un ignorant en socials, mates, naturals, ... tot ixo importaba igual. Pero ai de tu si dimpués de pillar vencida t'aturabas antes d'o plinto, u t'esmorrabas en blincar-lo! La metat d'a clase se te feba la rialleta en clase. Igual como en as ramadas, quedabas sinyalau como un miembro feble d'a comunidat y, alavez, presa facil pa os cazataires que yeran a la molta.

L'atra falaguera que teneban os mosens yera fer-nos correr sin sentiu. ¡Como si no bi hese trazas de fer correr a un zagal con un proposito claro!. Y limpio fer vueltas a lo patio! Nos caleba estar nosequantos minutos correndo, y ya nos aprendebanos astrucias pa escusar-nos bella vuelta. No por galbana que dimpués correbanos muito mas en o recreu. Yera pura rebeldía chovenil. Bi heba dos puestos perfectos pa amagar-se. Os dos a l'atro cabo d'an que o mosen se quedaba con o cronometro. Un, yera un arbol. Muit gran, pero que de cabo ta quan ibas a amagar-te-ie, y te trobabas con que ya bi heba quatre u cinco compas en ringlera. L'atro yera un rinconet que quedaba difuera d'a envista d'o mosen. Astí i cullibanos borches arrienda, y asperabanos un ratet redindo-nos d'a nuestra dreza. Si belun yera malaudo u con bell ueso crebau, y no heba de correr, ya se preocupaba de fer que o mosen s'espisguardase pa que no nos pillase.

De profes de chimnasia (que asinas le clamabanos totz a la Educación Fisica), en teniemos bells quantos. Un d'ells, le decibanos Chuache, por Schwartzenegger. Yera choven y con mas musclos que un debuixo de Rob Liefeld. Con ixe profe no febanos mala pacha. Mesmo en una ocasión, que me facié un zancocho en o cuello blincando un d'os trastes aquells, me tractó prou bien, tot y que yo yera espantau de tot de lo mal que me feba la foyeta. Aquell mozo, que no yera mosen, hopó de Coras. O diya que se despediba nos charró d'a persona que le sustituyiría. Ex-paracaidista, monitor d'esqui, ... un curriculum rebutient de cosas apasionants, que a aquella clica de criallos impresionables, nos pareixeba que ise a venir un G.I. Joe a entrenar-nos pa luitar contra Cobra. Y ixo, antimás, lo deciba una persona mas fuerte que totz os nuestros pais chuntos.

A l'atro'l diya, totz yeranos en candeletas aguardando a lo nuevo profe. Un sinyor viello, baixet, y con voz aguda apareixió por a puerta decindo que yera ell aquell impresionant eixemplar que esmachinabanos. No nos adubibanos d'a risa. As alufras que nos hebanos feito, tot pa trobar-nos con un sinyor que Raúl, o repetidor de clase, yera mas altero, y muito mas fuerte. Ya a los mosens "chungos" les costaba que les respetasenos, asinas que podetz contar que a iste le febanos de tot. En una pleitina con o debantdito Raúl, habiemos de meter-nos a separar-los porque quasi le fote un sobo, l'animal.

Antiparte d'as clases de chimnasia, l'actividat fisica yera muit present en a mia vida d'aquellas envueltas. Bi heba bella mena de liga interna de futbol, an que yo, que no me feba mica goyo estar-me quieto, me i apunté. Yera mas malo que malo, pero me lo pasaba de bitibomba. No feba que correr, porque en que pillaba o balon, lo perdeba u me lo furtaban. As pocas vegadas que facié bell gol, me gronxiaba pa tot lo mes. De puntuacions, bi'n heba dos clasificacions. La una yeran os puntos por ganar u empatar, como en a liga de futbol profesional. L'atra yera por "esportividat", ye decir, te deban puntos si no febas guaires faltas, y no yeras marrullero. D'a primera siempre me quedaba bien abaixo, pero de medallas a la esportividat, encara en guardo beluna en casa mai.

En tercero nos ufrioron de federar-nos. Aquello sonaba superguay. Yera como profesionalizar-nos. Estar como Juan Señor u Drazen Petrovic, pero sin cromo. Chugarianos contra atros colechios, y nos farían fotos que pencharían en totz ixos almarios plenos de trofeus que empliban os corredors d'o cole. O primer anyo nomas te podebas federar en balonmano. Yera un esporte que m'aburriba muitismo, asinas que, en plegar en quarto me pasé a baloncesto. Astí ya sí que me lo pasaba de bitibomba.

En l'equipo yeranos dotze zagals. D'ells, atro y yo yeranos prou malos, pero a pur de entrenar fuemos aprendendo. Tenebanos un entrenador bien simpatico, y que yera de buen viyer. ¡As nuestras chirmanas mayors nunca no heban veniu tanto a viyer-nos entrenar! Antimás d'ixo, yera una persona que sabeba fer-nos participar. Tot y que yera d'os piors de l'equipo, chugaba como poco un quarto en totz os partius d'a liga. Yeranos competitivos, prou que sí, pero totz participabanos y nos ayudabanos entre nusatros. Aquell anyo de baloncesto ye un d'os millors recuerdos que tiengo d'ixos tiempos.

En cinqueno, cambioron l'entrenador. A os cinco millors de l'equipo se los levoron ta equipos de mayor nivel. Aquell anyo, uno d'ells s'estricalló lo chenullo pa cutio. De vez, i entroron nuevos zagals. Yo continaba estando prou malo, pero heba aprendiu muito en l'anyo anterior, y ixo se notaba. Teneba, antimás, muita complicidat con a resta de companyers d'o curso pasau. Asinas que, a priori, me pensaba que chugaría tanto como l'anyo anterior. Pero os primers partius pasaban y ni yo, ni a mayoria d'os nuevos chugabanos. No ye que no chugasenos guaire. No chugabanos mica. Nos quedabanos en a cadiera, alufrando como "os buenos" d'adedicaban a ganar partius. Os entrenamientos, de vez, yeran muito mas tecnicos, fendo mas exercicios y chugando menos. Ta Nadal, ya me'n heba fartau y les demandé a mis pais que me quitasen d'aquella actividat que tant aburrida s'heba tornau. En ista ocasión sí que me facioron caso. L'anyo anterior hebanos quedau segundos, con un ambient grandismo y chugando mesmo los piors. Ixe anyo, rematoron quartos y con quantas baixas en l'equipo a metat de curso.

Dimpués entendié cómo se conseguiban totz aquells trofeus. A pur de deixar por o camin a qui no yeranos a ran d'o que caleba pa ganar competicions. L'esporte, pa muitas mais y pais, ye una parte muit important pa os suyos fillos. Coras, a la fin, no ye que un negocio, y ha d'aprofitar un espacio de publicidat tant buenismo como ye l'esporte d'elite, pa fer-se vistero. Cada torneu ganau ye publicidat de baldes y si pa ixo cal que os crios mas zampos deixen de fer esporte, ¿qué importa?

No hay comentarios: