lunes, 30 de mayo de 2016

Secretos de confesión: Historias d'un cole de mosens III

Sisquiá recuerdo quan estió a primer vegada que me confesoron. Pero sí que recuerdo perfectament fer-lo una arrienda vegadas, esdevenindo-se rutina quan encara yera bien chiquet. A confesión, igual como as misas u as oracions de maitins, feba parte d'a nuestra vida de borches, igual como podeba fer-lo lo futbol u Espinete.

Nunca no he entendiu que a sociedat permita que a personas tant chiquetas se les fique en toda ista ripa de rituals absurdos y tant ideyolochizaus, y muito menos que lo faiga con tanta naturalidat, como si fuese normal. Entiendo perfectament que lo faiga a ilesia, pues a suya falta absoluta de argumentos lochicos fa que haigan de tirar d'os recuerdos más emocionals y ilochicos, producius más que más en as vivencias d'a nineza. Normalizar ritos y practicas sin sentiu ye de millor fer entre ninos que no pas entre adultos. Sino, preba a decir-le a un adulto que no lo ha feito nunca que vaiga a soben a contar-le a un mosen lo que "ha feito mal".

Estié en Coras entre os 6 y os 14 anyos. Qué de malo puet fer un zagal en ixos anyos? Qué le podebanos contar a o mosen de turno? A confesar-nos nos baixaban en clases enteras. Tot un curso, bell ciento de ninos, empliba a ilesia que tenebanos en o cobaixo d'un d'os edificios. Bells quantos mosens se posaban en uns chiquetz confesionarios ubiertos, sin ixa separación que sale en as pelis yankis y ibanos pasando-ie a daria. Como aquello gosaba de tener un tiempo determinau ta confesar-nos totz, belun galvaniabanos a viyer si nos tocaba de puyar antes de no pasar por o mosen. Atros "chirmans" s'adedicaban a cusirar-nos, bien a la tisva de que totz pasasenos por as orellas d'aquells mosens tant chafarders.

Nos posabanos en as cadieras. Os menos resistents a aquello, a escape se devantaban y iban t'a confesión. Nos achenullabanos en frent d'o mosen y santiguando-nos decibanos as parolas machicas "Ave María purísima". "Sin pecado concebida" respondeba. Y prencipiabanos o relato os probes zagalotz que, recordemos, febanos menos de catorce anyadas.

- Pueeeees,..... m'he tricoloticau con o mio chirmán
- Ai fillo no t'has de tricolotiar con o tuyo chirmán. Qué más?
- Pueeeees, ..... no sé....
- Bella cosa más tendrás.
- De cabo ta quan digo bell "taco".
- No has de decir tacos. Qué más?
- Pueeeees, .... no sé .... cosa
- Te portas bien con tu mai y con tu pai?
- Sí, prou que sí.
- Pues vienga. Tres painuestros, quatre avemarias y no te baralles con o chirmán tuyo, eh? Ego te absolvo patatin patatan.

Asperabanos a que rematase a retolica, te tornabas a santiguar, y te'n ibas t'as cadieras an que, achenullau atra vegada, mormostiabas o tiempo que calese dica que "o mosen cusirador" t'hese visto rezando y ya no tenese dubda que hebas pasau por tot lo proceso. Ya en ixas envueltas, quan muitos encara tenebanos a fé imposada por as nuestras familias, prebabanos de fer fuchina d'aquell catenazo. No por rebeldía u ateismo, que ixo tardaría a plegar, sino por puro aburrimiento. Tot aquello d'a confesión yera un rato d'estar-te callau, sin fer atra cosas que viyer a los tuyos companyers achenullar-se a daria y preixinar qué ostias contar-le a lo confesor.

A la hora, t'heses confesau u no, tornabanos t'a clase. Asinas que muitos prebabanos de confesar-nos os zaguers, a vier si entre unas cosas y atras, pasaban aquells sisanta minutos, y no nos caleba aguantar o ferrete aquell. Con o pasar d'os anyos, ibanos perfeccionando as estratechias ta escusar-nos a confesión, u fer-la más amena. Si o "mosen cusirador" s'espisguardaba, u yera de charreta con belatro, prebabanos a achenullar-nos en a mesma cadiera, y fer como si ya hesenos pasau por o confesor y estasenos ya recitando la penitencia que nos ubriría temporalment as puertas d'o ciel. Con ixo me libré de más d'una.

Ta no aburrir-nos tanto, y como no se nos permitiba charrar, hebanos ideyau tot un sistema de cenyos ta que, qui se confesase antes de nusatros, nos marcase seguntes qué cosas. A qué le feba pudor l'aliento a o mosen, quantos painuestros l'heba encargau, ... Si o confesau se tocaba la orella, o confesor feba pudor a vin, si cucaba un uello, o "chirman" yera sondormiu y podebas hopar a escape,... y asinas prebabanos de fer más curto totz aquells minutos cacegaus en as nuestras encara curtas vidas.

Ya de más mayors, prencipiabanos a tener más astrucias y a esmaliciar-nos. Un diya, con bell companyer más, entre que baixabanos en ringlera t'a confesión, nos esbarremos por un pasillo sin que en parase cuenta o mosen. Pero quan ya yeranos celebrando a nuestra victoria, atro mosen nos pilló y nos preguntó que i febanos. Dimpués de bella prebatina fracasada de inventar una historia, le diciemos a verdat: que no querebanos confesar-nos, que no nos feba goyo y que no tenebanos garra pecau que confesar. Ell nos prencipió a charrar d'a importancia d'a confesión, de Chesucrito, os anchels, os santos y o copetin bendito.

Encara me foi cruces d'o resultau d'aquello. Quan asperabanos lo menos bell castigo de copiar licions u qualcosa parellana, o mosen nos dició que podebanos no ir t'a confesión pero que hebanos de quedar-nos en clase. Que no yera obligatorio. D'una man, celebremos aquello como una victoria. Nunca más habríanos de confesar-nos. Nos librabanos de toda ixa mierda que tanto nos aburriba y que tanto tiempo nos sacaba en una edat que una hora suposa meya vida. D'atra man, nos preguntabanos por qué no nos heban dito antes dengún, que existiba a posibilidat de no fer confesión. Encara que lo sabebanos perfectament. Si nos hese dau a opción, os confesionarios se vuedarían de camín. Belun habió de tornar a confesar-se, porque os pais suyos l'encarranyoron. Pero tanto yo, como belatro companyer d'a "resistencia", dende alavez pasabanos as horas de confesión leyendo u fendo os quefers de clase. Cosas muito más utils que chafardiar con mosens u charrar con sers imachinarios, ye claro.

Agora, con os uellos d'un adulto, contino sin trobar-le sentiu. A confesión cuento que ye bella mena de terapia u de consellería, t'o cristianamen, y ixo lo puedo entender. A qui no tienga garra atra persona con qui charrar, y creiga en tot ixe sistema de sers machicos alaus, puede fer-le honra recontar os suyos problemas. No creigo que siga la forma más adeqüada, pero cadagún fa lo que quiere con a suya vida.

Pero ninos de 10 u 12 anyos, ¿qué pecaus van a fer? ¿qué necesidat tienen de recontar-le a un viello meyo capin que se tricolotean con o chirman suyo, u que l'han furtau un monyaco a lo companyer de mesa? ¿Por qué transmitir a la catrinalla toda ixa culpabilidat perén y sadomasoquista d'o catolicismo? ¿Por qué a sociedat lo permite y mesmo vei con buenos uellos?

No m'alcuerdo que libros leyié en ixas horas que no habié de confesar-me. Ni qué licions aprendié, en fer aquells quefers. Ni qué facié en as horas de chuego que, gracias a haber-los feitos, podié disfrutar. Pero m'alcuerdo perfectament d'o sentimiento de libertat que tenié en librar-me d'a confesión, y de poder aprofitar o tiempo. Qualsiquier cosas que fese, por fata que fuese, a fé que me fació más honra t'a vida mia, que achenullar-me ta satisfer a insana alparcería d'un mosén.




No hay comentarios: