jueves, 20 de agosto de 2015

Admiradas carnuzas

Sabina, dedica-te a escribir, manyo....
De personas en ista vida, te’n trobas de tot. Chent carnuza, chent admirable y chent que chunta ixas dos caracteristicas. Encara que no soi d’idolatrar a la chent, sí que ye verdat que a soben meto en bella mena de altar a personas que admiro por lo suyo treballo. Y dimpués, como ye normal, muitas se’n cayen, en trobar-me con autenticas carnuzas y carnuces.


Talment una d’as collas d’humanas an que más admiraus carnuces he teniu son as mosicas. Dende chiquet las he admiradas muitismo. Más encara quan prebé d’aprender guitarra y me trobé con que yera mesmo más dificil que no me pensaba. Por muitas anyadas estié tenendo a las mias mosicas favoritas como si fuesen grans filosofas y poetas. Mesmo en as collas “politicas”, me pareixeban a ormino grans escritoras. Dica que prencipié a conoixer-ne. Y muitas me facioron burro falso. Bambosas belunas. Atras sanselas. Y de politicament nulas tamién bi’n heba a trompicuesco.


Dimpués habié de fer o prochecto de cabo de carrera y m’habié de leyer arrienda libros sobre historia d’Aragón. A mayoría escritos por catedraticas y profesoras d’a Universidat de Zaragoza. Muitos me pareixeban autenticas choyas. A historia siempre m’ha feito muito goyo y saber-ne tanto y poder deixar-lo sobre papel pa que yo lo podese disfrutar me pareixeba una maravilla. Una tarde me chunté con una amiga que estudiaba a carrera d’Historia y prencipiemos a charrar sobre un d’ixos libros. L’autor yera profesor suyo y estió recontando-me como yeran as clases y o profesor, descubrindo-me a un grandismo carnuz. Continemos por horas charrando, entre que me trobaba con que a mayoría d’as autoras d’aquells libros yeran profesoras incompetents, despreciaban a l’alumnalla y a faina docent, u mesmo s’adedicaban a fer publicidat d’os suyos libros en clase, entre atras perletas. Tot isto me lo confirmoron dimpués atras estudiants d’a carrera, quedando-me yo una mica escachau, ya que no asperaba ixas actitutz de man de chent tant saputa.


Con lo d’o prochecto d’o cabo de carrera me levé qualque sorpresa más. En haber d’empapuzar-me con tanto libro, prencipié a tener conoiximientos una mica más fundos sobre a historia d’Aragón. En ixas envueltas una persona d’o mio entorno yera pa yo un referent cuanto a la Historia. Encara que no yera d’alcuerdo a soben con as conclusions que quitaba d’os feitos historicos, no teneba prous ferramientas ta concarar os suyos argumentos. Asinas que os debatz me los ganaba sin fer sisquiá un poder. A escape me trobé con que ixa persona no’n sabeba tanto. Muitas d’as cosas que deciba yeran más que qüestionables, u mesmo simplament, mentira. Y muitos datos no saliban nunca en o suyo discurso, curiosament. En muit poco tiempo, yo me metié a ran suyo en muitos afers historicos, y mesmo lo superé en belun. Pareixe que, en isto d’a historia, si dices bella cosa con firme convicción, encara que siga una jautada sin mica fundamento, ha d’estar verdat. Pero en que estudeas bell poquet, te trobas con que os conoiximientos historicos de muitas personas que dicen “saber d’historia”, no son que una colección de topicos repetius por decadas u de datos inconexos sin una anvista de conchunto.


Prou que no, a filolochía y a lingüistica no podeban estar difuera d’iste fenomeno de "l’admirau carnuz". Prebo d’estar buen consumidor de libros en aragonés. Manuals, lexicos, novelas, y mesmo belun de poesía, encara que sigan por un regular prou floixos. Dende que empecipiaba en isto me feba alufras con conoixer a tal u qual autora, investigadora u bloggera u toda ixa ripa de chent que treballan / treballamos en istas movidas. Be d’estar que soi de mal aprender, porque atra vegada me trobé con que ixas admiradas personas pasaban quasi a l’inte a estar “admiradas carnuzas”.  Ye a rematadera d’a fatera. Porque si a lo menos en as arias d’a mosica u d’a historia, bi ha bell prestichio social, a bamba que se fan istas admiradas carnuzas mias, no nos plega que a las bellas decenas u centenas como muito que somos embrecadas en fablilandia.


Asinas, podría continar con eixemplos d’o mundo d’o comic, o cine, a politica, a literatura, …. Cuento que ye un fenomeno cheneralizau. En ista vida pareixe no se puede tener de tot. Muitas tienen prou talento t’a mosica, a divulgación historica, a filolochía u lo que sía, pero nulas habilidatz socials. Atras son buenismas personas, pero fatas como un zaborro.


Con o tiempo ya he aprendiu (quiero creyer) a no admirar a dengun a priori. A no fer-me alufras dica conoixer a la chent. Pero sobre tot, a valurar a cadagún por lo bueno que tien. Que una persona siga buena en una u varias arias no quiere decir que siga buena en todas, que comparta as tuyas ideyas, u valors, u trazas de viyer o mundo u d’estar-ie. Nomás significa que ye buena en “ixo”. Y cal valurar-lo, prou que sí. Porque nos cal ixas chenios. Encara que sigan unas carnuzas.

Contino valurando a muitas d'ixas carnuzas, y admirando o suyo treballo. Prou que no marcharé con ellas de borina, ni me montaré una asociación u una penya, pero por muito carnuzas que me pareixcan me cal reconoixer a suya obra, siga la que siga, independientement de como sigan en persona. Y continar disfrutando-la, prou que sí.

No hay comentarios: