miércoles, 29 de abril de 2015

Por Barcelona. Visita dominguera

Barcelona ye una ciudat que me fa tener sentimientos concaraus. D'una man ye una ciudat graniza, d'ixas que se me minchan y me superan. Encara que toda la mia vida haiga pasau en Zaragoza, a verdat ye que no salgo guaire d'o vico y levo una vida muit "de lugar" en muitas cosas. Asinas que as ciudatz grans, y Barcelona en ye, m'anguian prou. D'atra man, tiengo sobrebuenas alcordanzas de cada vegada que i soi estau. Barcelona, tot y estando ixa gran ciudat, ye bien acullidera. I tiengo tamién grandismos amigos, como Purnas que nos o acullió y he viviu grans experiencias. En estar tant gran, y o feito de que por un regular i voi con o tiempo radiu, nunca no m'heba estau un diya simplament fendo una gambada por a ciudat. Y ixo ye lo que faciemos

Una d'as cosas que siempre me truca lo ficacio de Barcelona ye a poca presencia d'o catalán, contimparau con a resta de Catalunya. En totz os puestos que he estau de Catalunya (y practicament de totz los Països) quasi siempre m'han charrau y he charrau en catalán, en a mida d'as mias posibilidatz. En Barcelona, manimenos, muitisma chent se m'endreza en castellano y mesmo, bella vez quan les charro en catalán me responden en castellano. Ta yo, que una d'as cosas que quereba yera practicar a luenga, siempre me fa burro falso. Con tot y con ixo, tenié arrienda oportunidatz ta parlar y pareixe que voi aprendendo. 

A primer visita que faciemos estió t'o Mercau de Sant Antoni, bella mena de "rastro" pero bien. Puestos con libros, comics, pelis y bella cosa de coleccionismo (Magic, p.e.) a on que se pueden trobar cosas bien pinchas a pres muito baixos. Bi trobemos rebaixaus muitos comics que, si no por os diners que nos hebanos deixau o diya d'antes, nos n'hesenos levau un buen amiro d'ells. Asinas que si tenetz tiempo y sotz por astí, no deixetz de pasar-tos-ie que regular que trobaretz bella choyeta.


Dimpués nos endrecemos ent'a mar, que ya nos aganaba. L'ambient d'os paseus maritimos ye una cosa que siempre me fa goyo de viyer en os lugars con mar, porque gosan de tener firme alegría y siempre fa goyo mirar-se enta ixos horizonts que tantos suenios nos proposan. Diz Mai que ixo ye porque a las miopes se nos descansa la vista en mirar-nos enta l'infinito. Ixo lo habrá de decir bell neurologo u quemisió, pero ye verdat que en casa nuestra siempre nos ha feito goyo. Nos trobemos con una asociación de baile country y nos i estiemos un ratet mirando-nos-los y fendo a riseta asinas que facié un video ta compartir lo que en 50 anyos s'estudiará dende l'anvista antropolochica.

A visita continó por a Ilesia de Santa María d'a mar. Una pieza repolida d'o gotico que me sorprendió a-saber-lo, y que no sé si ye guaire conoixida. A o canto yera o "Fossar de les moreres", un d'os puestos con más significau ta l'independentismo catalán. A plaza que bi ha agora ye costruyida sobre una fuesa común a on que s'apedecoron muitos d'os muertos d'a Guerra de Sucesión a on que os países d'a Corona d'Aragón perdiemos a nuestra independencia definitivament (por agora). Una placa y un monumento remeran a poesía, escrita a finals d'o XIX que diz que "Al fossar de les moreres no s'hi enterra cap traïdor; fins perdent nostres banderes serà l'urna de l'honor." (En a fuesa d'as moreras no se i apedeca garra traidor; mesmo perdendo os nuestros sinyals será a urna d'a honor"). Seguntes me dicioron dimpués, sí que se debió apedecar chent d'os dos bandos. Rai si ye asinas, ye buena cosa que en bell país se remere a Guerra d'a Sucesión y as conseqüencias que tenió. 

Precisament en a plaza d'o "Fossar" bi heba una visita menada en anglés ta uns orientals. Me quedé un ratet ta viyer qué explicaba y porque m'encantan as visitas menadas. Plegué quan recontaba a perda d'a independencia y leis catalanas y pasó a explicar tot lo que heba pasau en zagueras con as reivindicacions independentistas, charrando d'o 9N y de que l'estau espanyol no heba reconoixiu ni a validez ni o resultau. Remató decindo-les que yera un tema firme embolicau y que si preguntaban a cadaguna d'as cinquanta personas que en ixe inte yeranos en a plaza, todas daríanos una versión diferent. Igualico que as de Gozarte, eh?


Ya quasi sin tiempo ta cosa, faciemos una gambada por ixa parte de Barcelona y nos tornemos ta casa. Por a ciudat as bicis iban por as aceras sin matar garra ciego. Tramvías, carrils bici, autos, taxis y atutobuses compartiban calzada sin que La Vanguardia los metese en portalada terne que terne. Trobé dos escusau publicos ubiertos ta todas, de valdes y escocaus. Barcelona ye una ciudat masiau gran ta yo y que m'angunia de cabo ta quan, pero tien cosas maravillosas y aspero tornar-ie a antes con antes ta decubrir-ne más y que Purnas nos amuestre atros puestos menos turisticos pero igual (u más) d'intresants.


No hay comentarios: