martes, 20 de mayo de 2014

Florencio y a suya relichión

En os nuestros ratos libres, o mio quiesto amigo Florencio y yo, nos femos sobatidas mentals con a existencia de dios, a naturaleza d'a humanidat y con muitas atras cosas más terrenals. Ye una pena que nos veigamos tant poco a soben, porque podríanos charrar-ne muitismo más. Encara que talment remataríanos mesmo más barrenaus... M'encanta de charrar con ell, siga fisicament u por istos posts porque ye una personas que, encara que tiengamos anvistas muito concaradas, sabe razonar-las y mira de trobar l'argumento que sabe que más me florerá y que más me costará de vulcar-le. Adoro que me faigan pensar y poca chent lo consigue.

De todas as charradas que tenemos, ista ye una d'as mas cansas y largas que levamos. Dengún d'os dos nunca no l'ha feito venir a plego a l'atro. Ni creigo que lo consigamos. Ye lo que tienen a suya fe y as mias conviccions. Ell mesmo reconoixe que creye lo que creye sin prebas ni indicios y yo nunca no creyeré en garra cosa sin prebas ni indicios por qüestions filosoficas.

Florencio escribió iste post fa bells diyas, dimpués d'una chiqueta pleitina. M'endizcó ta que le respondese y aquí ye a respuesta. En formato comentario d'os parrafos que teneban más ensundia. Aspero responder-le y que no se sienta que te falto si en bell inte me meto una mica más furo.


Partamos de la base de que soy deísta. Creo que existe algo más allá de la muerte, sé que no tiene ningún sustento científico pero eso no me impide que sienta y viva algo especial. Sé que lo que siento no deja de ser una respuesta programada por una genética y una cultura determinadas, pero es algo que hace que la vida (inane de por sí, originada por la pura casualidad) tenga un sentido y una belleza especiales. Creo que nuestras consciencias, puras reacciones químico-eléctricas, tienen una continuidad, pienso que esa energía eléctrica (registrada en los electroencefalogramas) se transforma en algo diferente cuando morimos. No creo en la imagen del alma con alitas y aura, considero que pase lo que pase con nuestra consciencia muy difícilmente se podría describir con palabras. Tengo la creencia que todas esas almas se juntan en algo comunitario. Eso es lo que yo denominaría Dios. Un Dios que no interfiere con los humanos, que de ninguna de las maneras creó el mundo o el universo, antes al contrario es un Dios “a imagen y semejanza” del ser humano, pero precisamente porque ha sido creado por la consciencia existencial de los miles de millones de humanos que nos han precedido. Nuestras consciencias pasarán a estar en conexión con el universo, comprendiéndolo y formando parte de su inmensidad. Iluminación.

A esmienda te la fas tu mesmo. Tot lo que dices creyer, te lo has inventau. Has feito lo mundo como te cuacaría que estase, no como en realidat ye. No ye que no tiengas garra preba. Sisquiá tiens garra indicio. D'atra man, como tot lo pensamiento machico-relichioso. ¿Por qué? Tú sabrás. Ye un menister que tien a-saber-la chent y que nunca no he entendiu. Talment siga yo vulcaniano.

Yo puedo querer creyer (y de feito plegar a creyer-lo) que quan morimos, nos n'imos con totz os personaches inventaus por os dibuixants de comics, y que a mia consciencia conoixerá en morir a Son Goku y a Gambit, pero ixo tien o mesmo fundamento, y as mesmas posibilidatz d'estar cierto que a tuya hipotesi. Torno a la brillant historieta d'o dragón en o garache de Carl Sagan.

A vida no ye "inane" como tu dices. No tien sentiu, prou que no, porque no bi ha un "sentiu" t'a colección de atomos que somos. No bi ha garra ser superior, ni garra plan estableixiu ta todas nusatras. A vida tien o sentiu que tú quieras dar-le. A mia vida ye de tot, fueras de "inane". Soi aquí, y ya que i soi, prebaré de que o mundo siga bell poquet millor, seguntes o mio codigo moral. Ye más, prebaré de que as humanas que vivan dimpués de yo, tiengan un mundo millor a on que vivir. Entre atras cosas porque quan muera, ya no podré fer cosa t'amillorar o mundo. Ixo ye un obchectivo prou anglucioso y que le cal full time d'adedicación. Si ixo ye una vida inane u sin sentiu, que baixe Thor y lo veiga...

De tot ixo, de fer o mundo millor, de fer felices a qui quiero, nomás tiengo a responsabilidat yo. Ni dioses, ni dragons, ni folletz ni pantasmas. Ixo ye talment lo que ixorronte a tantas. Ya sé que no ye o tuyo caso, Florencio.
Sé que todo esto es indemostrable. Pero sé que este tipo de pensamiento mágico es una de las cosas que nos hace humanos. No todos los seres humanos han de experimentar mi placidez cuando me siento en conexión con la naturaleza o en paz con el universo. No existe una sola manera de ser persona, pero el pensamiento mágico-religioso es una faceta más y no podemos negar que nos ha conformado como especie y al menos de momento, no pienso renunciar a ella.
O pensamiento machico ye, más que probablement, una adaptación evolutiva que nos permite una serie d'habilidatz y una intelichencia desenrollada en atras endreceras que a resta d'animals d'a Tierra. Que ixo siga una d'as cosas que nos fa humanos, sería un debat prou largo. ¿A resta d'hominidos no tienen pensamiento machico en garra grau? No sé tanto de primatolochía como ta ixo. 

A mia anvista ye que o pensamiento machico, efectivament, nos da una serie de capacidatz que nos fan "destacar" como especie en a planeta, y que tien una gran importancia en o feito de que nos haigamos puesto adaptar a totz os cabos d'a Tierra. Manimenos, que tiengamos un pensamiento machico no significa que haigamos de meter-lo por dencima que o pensamiento racional ta seguntes qué cosas. L'arte ye una d'as pocas muestras de disciplinas a on que creigo que o pensamiento machico ha d'imposar-se a la racionalidat. Con tot y con ixo, "A fantasía albandonada d'a razón produce monstruos imposibles: unida a ella ye mai d'as artes y orichen d'as maravillas". Gran frase.

Ta explicar o funcionamiento d'o mundo, encara que o pensamiento machico pueda aduyar-nos a levar-nos t'as explicacions racionals, lo important ye a realidat. A realidat comprobada y comprobable. Si explicasenos o mundo a pur de intuicions y creyencias, encara seríanos invocando a o rayo ta que fese fuego.

O pensamiento machico no fa honra ta conoixer y explicar o mundo. O feito de que no s'amuestre a la chent, dende chiquetz, as ferramientas que calen ta conoixer y explicar o mundo -basicament o clamau "metodo scientifico"- fa que quan se troben con dioses, reptilianos u chemtrails tiengan un comportamiento acritico de tot y se truscan qualsiquier fatera que les reconte una figura d'autoridat.


A definición estricta d'humano ye a biolochica, asinas que lo que nos fa humanas, en realidat, ye simplament o nuestro ADN. Si charramos en un terreno más metafisico, "lo que nos fa humanas" ye una construcción cultural. Gosamos charrar de a humanidat con un sentiu de bondat y calificar de inhumano comportamientos inmorals. Inmorals, pero muito "humanos", en o sentiu de que as humanas los tenemos a soben. ¿Os nazis no yeran humanos? Prou que sí. Como de cutio, moral y creyencias se barrachan.

Ya frikeando, Asimov planteyaba a soben en toda la serie de Robots y dillá, as mugas d'a consciencia humana. Os robots asimovianos, a qualsiquier lectora, le resultan prou "humanos". Manimenos no tienen pensamiento machico. Lo que sí que consiguen tener ye bella mena de codigo moral, alazetau en as tres leis d'a robotica y en o desembolique d'a lei zero-esima. Te recomiendo que lo leigas, porque tien reflexions muito intresants sobre iste y atros temas.
¿Existe el amor? Es decir, existe en algún lugar del universo algo que podamos decir: esto es el amor, lo podemos medir, lo podemos estudiar en una situación neutra, podemos repetir los resultados, podemos ver su “poder”… No, el amor no existe, y sin embargo muchas somos capaces de sentir algo que llamamos amor, algo que nos mueve, por el que hacemos cosas ilógicas (podríamos traer los problemas que tenía la mente vulcaniana de Spock para entender el amor).
El amor existe como una serie de respuestas genéticas, sociales e históricas que comúnmente aceptamos y que, todo sea dicho de paso, bien llevado nos ayuda a llegar a la paz y la felicidad, al menos en mi caso. El amor por una pareja, por unos padres, por una mascota, al amor platónico hacia algún amigo, la pura amistad…
Y sin embargo se podría luchar fervientemente contra la idea del amor. En nombre del amor se han hecho y se hacen auténticas barbaridades. Hoy en día en el Estado español mueren muchas mujeres por un malentendido amor. Me arriesgaría a apostar a que hay más víctimas (habría que añadir suicidios por desengaños o enfermizas relaciones de amor-odio en las familias que terminan trágicamente, o simplemente de qué se llenan las consultas de psicólogos de personas traumatizadas por distintos amores) por el amor que por los ultracatólicos o los ultramusulmanes…
Sobre l'amor, nuevament, tornamos t'a realidat. D'una man ye un fenomeno perfectament explicable en terminos de biolochía evolutiva. A monogamia ufre una serie d'avantallas inqüestionables y prou ixemenadas por o mundo animal. D'atra, l'amor, como bien dices, tien un component prou important de construcción cultural. No ye como yera fa un sieglo, y no digamos como en yera en os orichens d'a humanidat, si ye que existiba qualcosa parellana a lo que hue le decimos amor.

Atra vegada, dentramos en o mundo d'a etica y a moral. Precisament ye quan l'amor caciega o component racional, ye quan suceden os efectos negativos que listas. U si quiers, quan caciega la suya moralidat. Tanto o maltracto, como os suicidios u as relacions malizas tienen perfectament una explicación biolochica y evolutiva. Y l'adhibiu d'una presión social.

O masclo ha de contrimostrar a suya capacidat ta atrayer una fembra y poder ixemenar o suyo codigo chenetico. Tot lo que vaiga contra ixo ye muestra d'a suya febleza. Un comportamiento prou "animal", si reprenemos o luengache de l'anterior parte. Antimás, que a parella "se t'apodere" u te deixe ye, socioculturalment, unatra muestra de febleza. De suicidios y malas salutz por amor, ¿quantas vegadas hemos sentiu comportamientos parellanos en atras especies, amanadas u no pas tanto? Ye carne de mal-telediario, pero un fenomeno a-saber-lo d'estudiau. Lo que nos diferencia ye que nusatras tenemos tecnolochía ta sacar-nos a vida y que os animals han de "deixar-se morir".

De nuevas, l'amor ye o nombre que le damos a una serie de comportamientos perfectament explicables por a razón y a sciencia. Toda la resta dentra en o mundo d'a etica y a moral que nunca no ha de trafucar-se con as creyencias y as relichions. En l'amor ni bi ha garra elemento esoterico. Que no conoixcamos exactament totz y cadagún d'os suyos mecanismos, como en tot, ni significa que ixos foraus s'haigan d'emplir con machia.
Y no veo la beligerancia que sí que existe contra la religión. Ojo, que no me parece mal la beligerancia contra los imbéciles cristianos, deístas, musulmanes o new age que pueblan el mundo. Pero no me deja de parecer en muchas ocasiones un exceso comparado con otras invenciones y convencionalismos genético-social-históricos como pueda ser el “amor”.
Ummm, t'has deixau a los chodigos, eh? ;-) Gromas aparte: L'amor no preba d'explicar o mundo. A chent que no creye en l'amor pueden estar cinicos, realistas, tristes, ... lo que tú quieras u creigas. Pero no me van a dar o ferrete, ni van a prebar de fer-me venir a plego. 

A mia belicherancia ye contra l'excesivo respeto que se tien con a relichión como explicación de cosa. U d'o pensamiento machico, en cheneral. Porque ixe respeto malentendiu de "cadagun puede opinar lo que siga y cal respetar-lo" nos leva a las leis de l'aborto de Gallardón, a que a homeopatía se considere medicamento u a que se despida a profesors en función d'o suyo estau civil, entre atras cosas más u menos grieus. Y ixo sin dentrar en cruzadas ni yihads. Parafraseando a Sheldon "a evolución no ye una opinión, son feitos".



Continando con a contimparación tant entivocada (en a mia opinión) que fas entre amor y relichión ¿perdonaríanos comportamientos amorals u delictivos en estar "inspiraus por l'amor" u en o suyo nombre? Lo femos con a relichión. 
Quizá sea porque la fe, como el amor, solo la entiende quien la ha sentido. Y la mayoría somos capaces de sentir amor (en sus infinitas variantes) pero quizá no haya tanta gente que sienta la fe. Si hubiera un 30% de la población que nunca hubiera sentido lo que llamamos amor, la beligerancia contra el mismo sería mucho más alta. La conclusión es que la patología del amor está mucho más extendida que la fe y que los publicistas del amor son mucho más eficientes que los apologetas de la fe.
Siento amor, a lo menos en a definición contemporania d'o mesmo. Cuanto a la fe, que podemos definir (si yes d'alcuerdo) como lo feito de "creyer en bella cosa sin tener prebas u mesmo sisquiá indicios de que siga cierta", probablement si que'n tienga. Creigo, por eixemplo, que os sers humanos podemos plegar a vivir en una cierta armonía, en una sociedat a on que comportamientos como la posesión, l'asesinato, etc... sigan purament repuyals. De feito luito diya par d'atro por conseguir plegar en ixe ideyal. Prebo de que ixo siga refirmau en prebas. Cada vegada que veigo comportamientos eticos u altruismo "innecesario", me digo a yo mesmo que tiengo razón. Pero, como en tot lo que pertoca a la fe y a lo pensamiento machico, probablement soi fendo un sesgo cognitivo. Ye decir, me quedo con a persona que m'aduyó sin que le calese, pero ixublido a Bárcenas u a la UIP.

Sé que ye más que posible que siga entivocau y que a humanidat no pueda convivir en ixe grau d'armonía que deseyo. No me miento. Pero como ye o mundo que querría, me cal ixa convicción ta poder luitar por fer-lo plegar. Con tot y con ixo, y encara que admito una chisla de fe en istas conviccions, bi ha prous elementos ta poder pensar en que talment tienga razón y sí que se pueda conseguir ixe estau. Podemos viyer comportamientos que nos levarían ta ixa sociedat totz os diyas a todas horas.

Talment todas nos haigamos de costruyir as nuestras "fes". Creyer cosas con pocos indicios. Pero, nuevament, ixo no habría d'alpartar-nos ni una micra d'a razón. Y muito menos como sociedat. Os luxos irracionals que puede permitir-se un individuo, no habrían de plegar t'as nuestras normas socials que, opino, habrían d'estar rechidas por a razón en o mayor grau posible.
Los argumentos científicos dicen que lo más probable es que no exista Dios y que la peña deje de preocuparse por el más allá y se preocupen por el más acá. Los “argumentos” de las religiones establecidas suelen ser en muchas ocasiones de risa… En otras ocasiones los argumentos tienen algo más de peso y enjundia.
En realidat lo que diz a sciencia por un regular no ye exactament ixo. Diz que no bi ha garra razón ta que calga un dios y que o "fenomeno de dios" ye explicable por razons socioculturals. Os argumentos de ensundia d'as relichión que nombras, los asperaré posau, por si un caso. Y atento.
Yo aquí recurriría de nuevo a Los Simpsons y establecería una ley de alejamiento entre ciencia y religión, que cada cual se preocupe de lo suyo y que se dejen de dar la brasa. A los predicadores religiosos les diría que se dedicaran a solventar problemas más serios que el intentar convencer a quien no le interesa si existe algo más allá y a los predicadores del ateísmo les diría que aunque tengan razón en sus planteamientos iniciales que no se vayan a creer ahora los nuevos mesías, porque excesivo proselitismo en sus ideas se podría confundir con la fe de los predicadores del otro lado y es que a veces los extremos de la herradura terminan estando más cerca el uno del otro de lo que se piensan.
Pufffff. Sobre os "ministerios separaus", te remito a Dawkins en The God Delusion. Quan dices que os predicadors relichiosos s'adediquen a solucionar problemas serios ¿A qué te refieres? Porque quasi prefiero que s'adediquen a o proselitismo "ta ricas", que a que preben de intervenir en o tercer mundo, en a educación u practicament en qualsiquier aria.

Os "ministerios separaus" ye a traza politicament correcta que han trobau os cristianos d'EE.UU. ta fer tant respetable en a opinión publica o creacionismo y a evolución, a teoría d'a Tierra choven y fateras parellanas. Y prou que no pienso deixar-le a la relichión garra aria d'o conoiximiento en exclusiva. A sciencia puede y debe investigar tot lo que quiera sin garra muga ni entrepuz.

Cuanto a los "predicadors ateus", encara que bi ha cada cerrín que ta qué, creigo que simplament prebamos de dar una anvista que no se gosa dar. Me bi incluigo porque ye verdat que no soi un ateu pasivo y que, en ixe aspecto, se me podría considerar un apolocheta de l'ateismo. No sé a resta, pero prencipié a dar ferrete con l'ateismo y o racionalismo en viyer dos fenomenos que me preocupan a-saber-lo:

D'una man, as relichions grans se tornan más furas en os suyos planteyamientos dimpués d'haber pasau por bellas decadas "relaxando" as suya doctrinas una miqueta. Antimás, encara que pierden adeptos y poder "de base", continan tenendo una influyencia masiau fura en os gubiernos d'o mundo y en as leis que sufrimos. Nomás cal remerar que de l'actual gubierno espanyol, todas churoron por a Biblia y quasi todas perteneixen a beluna d'as sectas más "chungas" d'o catolicismo: Opus, lechionarios y bizarradas parellanas....

D'atra man, en as cuchas alternativas, y en sectors amplos d'a sociedat, ye dentrando o "newageismo" con una fuerza sorprendent. Cuento que emplindo lo forau "machico" que deixa lo cristianismo y as relichions tradicionals, "demodés" en bells roldes. A influyencia d'ista protorelichión se deixa viyer ya en temas como a homeopatia, que ye dentrando china chana en o sistema publico de salut, as clases de Yoga en os coles, u a un ran menos institucional, en que en La Pantera Rossa, una de cada dos actividatz sigan d'ista coda.

Entiendo, por tot lo charrazo que te fotes, que ya renuncias a la existencia de garra dios, en no haber-ie indicios. Bien. Con o mesmo planteyamiento puedes renunciar a la existencia d'a "ment-colectiva-post-mortem que no interacciona de garra traza con l'universo" y dentrarás en o maravillosos club de l'ateismo. Ye duro, pero somos as que más molamos y as que milllors argumentos tenemos. Y lo sabes.

No hay comentarios: