lunes, 18 de marzo de 2024

Mosica, esporte, relatos: un cabo de semana de butibamba

I hai cabos de semana que se chuntan eventos a xarramata. Gosa provocar-me una mica d'angunia pero no pas lo d'iste zaguer a on que tot salió a pedir de Millhouse. Empecipiando de borina, en un concierto, y acabando en un vermú literario. Lo d'os blogs yera en lo suyo orichen un puesto a on que contar la vida d'uno, asinas que allá voi con tot lo viviu y bella reflexión

Lo viernes se despediba 13 Krauss. Una d'as mías bandas favoritas d'Aragón, que he visto cuantas vegadas y que trobaremos a-saber-lo a faltar las suyas fans. Lo feban en la López, a on que tantas vegadas los hebanos vistos antes, y en St. Patrick, una d'ixas fiestas muit bien importadas, que lo bueno cal copiar-lo. Antes d'els pasoron por lo escenario Generador, un power duo de Madrit con firme pitera, que me sorprendió muito y que a escape me'n facié seguidor. Dimpués, la despedida. Mosicazos repasando tot lo repertorio d'a colla y fendo-nos blincar en una sala vestida d'o verde irlandés a on que nos habiemos d'aconhortar con la biera que serviban d'ixa marca yankee que no nombraré aquí pa no dar-le publicidat. 13Krauss ya fan parte d'a historia mosical aragonesa. Cal agradeixer-les prou toz ixos buens ratos que nos han feito pasar y las cancions que nos han deixau pa cutio, y asperar que los suyos components continen en atros proyectos que faigan esbulligar la escena mosical. (Aquí podez lo video que puyé a TikTok)

Lo sabado, tot sabendo lo que me veniba a l'atro día, me lo prenié con tranquilidat. De maitins, asembleya de Nogara. Continando fendo fayena por l'aragonés, rodiau de buena chent con firme calitre y ganas de treballar. Muitos plans pa lo que queda de curso que siguen con las Chornadas d'as luengas que faremos entre lo 8 y lo 12 d'abril. 

De tardes, teneba por debant una chornada de tranquilidat. La casa, sola pa lo gato y yo. Un d'ixos días que decides disfrutar d'a soledat, d'estar-te relaxau, apanyando bella cosa que hebas estau procrastinando, un rato de leyer, una peli, pensar en lo tuyo, saboriar una biera d'as que guardas pa días asinas... M'encantan ista mena de tardes de cabo ta cuan a on que metes lo freno de man a la vida y puez esleixir qué fer en cuentas d'ir a tot meter por l'achenda d'actividaz y fayenas. 

Amaitinando un domingo, qui m'ha visto y qui me vei, pa ir-me-ne a correr. Se feba la meya maratón zaragozana, una d'as mías prebas favoritas. Lo recorriu ha cambiau a-saber-lo, repetindo muitos tramos por a on que pasamos dos vegadas y, lo pior, con cuantos chiros de 180 graus. L'animación, bien buena por parte d'a población, que aproveitaba lo maitín pa fer una gambada y alparciar. Por parte de l'organización, poqueta. La ya clasica batukada de Plaza Espanya y lo speaker d'o paso por meta. Peccata minuta pa una corrida que recorre tot lo centro d'a ciudat, con lo río como protagonista d'a-saber-los kilometros. Mils de personas tornemos a arroclar-nos arredol d'a pasión por correr. Pa lo km 15 ya s'iban veyendo abandonos terne que terne entre que deseyaba no acabar estando-ne yo un mas. Las garretas aguantoron mesmo la puyada por lo tunel de Cesareo Alierta, una gracieta que nos fació lo disenyador d'iste nuevo recorriu que mete la puyada mas gran cuasi en lo km 20. A la fin, sprint por Don Jaime pa rematar los 21 kilometros y celebrar la victoria sobre lo crono que consiguié baixar d'as dos horas. 

Contento como una chincha, me'n fue ta casa. Duchica y a por la siguient etapa d'o cabo de semana. Se feba la segunda edición d'o Vermú Literario Zgz y heban trigau un relato mío pa leyer-lo. D'a primer, en charré en lo blog chirmán, Entre cortesía y colofón, que me fació tantismo goyo que yera deseyando de que tornase. Ista vez me minché la vergüenya y me decidié a ninviar un relatico pa si me deixaban particiar-ie como autor. Asinas estió y tenié la oportunidat de leyer "Vida laboral" una historia que escribié de propio, prenendo como tema lo que heban proposau de "primeras vegadas". Firmes niervols, como siempre que presiento bel texto en sociedat. Mas encara por fer-lo en un formato desconoixiu pa yo como ye lo micro ubierto. Tot salió bien y pareixe que la historia agradó a las personas presents. Agora a aguardar en candeletas que se faiga un tercer Vermú Literario. 

Tantas pasions chuntas en pocos días, sobrando tiempo pa uno mesmo, y compartidas con la mía parella, buenos amigos, y companyers d'aficions, han feito d'istos tres zaguers días, un cabo de semana de butibamba. ¡Que'n viengan muitos mas asinas!


viernes, 1 de marzo de 2024

Orache, club de lectura trilingüe. Tierra de barrenaus 10x13

Los clubs de lectura son por cada día mas ixemenaus. Se'n ubre por tot, de tematicos y de chenerals, en librerías y centros socials, presencials y online. Voi empecipiar a ir-ie a un fa bel anyo y ye una d'as experiencias mas bonicas que he viviu en zagueras. Como diz la convidada d'o programa, ye una manera de convertir cualcosa tan individual como la lectura en una experiencia compartida.

Orache ye un club de lectura trilingüe, en aragonés, catalán y castellano, que ye a pocas d'empecipiar a funcionar y Cristina, una d'as suyas organizadoras, ye en lo programa pa contar-nos de qué va ista iniciativa. Lo suyo primer libro, O bolito d'as sisellas, d'Anchel Conte, ye la primer lectura que s'ha decidiu de fer. La primer sesión presencial se fará lo 26 de marzo en lo Centro Social La Melonera de Samianigo.  Dimpués n'i habrá unatra online pa qui no pueda asistir-ie. Pa apuntar-tos-ie, podez escribir a orache.oratge@gmail.com. 

La parte mosical s'imple con un tema d'a que pa yo estió la sopresa d'o Canal Roya Fest. En la calaixera toca la canción drogata y tos proposo una versión de La Fuga d'un clasico. Acabamos con un tema sobre Palestina de man de Ángel Petisme

Recuerda que puez ascuitar toz los programas en IvooxSpotify y la web de Radio Topo.
 
Programa #164

martes, 20 de febrero de 2024

Especial Rap-Metal. Tierra de barrenaus 10x12

D’as mezclas de mosicas gosan surtir productos interesants. De dos estilos, a priori tan diferents como lo rap y lo metal, naixioron a-saber-las bandas que han marcau la mosica d’as zaguers decadas.

Qui creixiemos en los bars d’os 90, de Planta Baja, DeVizio, Atrio, Posturas y tantos atros guariches mas efimeros, nos fartemos d’ascuitar a Rage Against The Machine u DEF CON DOS. Atros heban veniu antes, fendo tranya pa aquellas collas. Atros plegoron dimpués y hue continan amaneixendo terne que terne grupos encerrinaus en ir contra las corrients mosicals imperants y seguir dando ferrete con lo d’o rap-metal. En Aragón no nos quedemos dezaga y teniemos los nuestros propios representants d’iste estilo. Como de cutio, prou ixuplidaus y infravaluraus.

En iste programa he feito un viache por los temas mas clasicos de beluna d’ixas collas que han trigau lo rap-metal pa comunicar los suyos mensaches, en un estilo con letras a sobén cargadas de conteniu politico. Pa qui ya lo conoixez, será un viache por temas que habrez sentiu un ciento de vegadas y que talment tenebaz una mica aparcaus. Pa qui no, tos convido a alparciar iste programa y chupir-tos d’as rimas y guitarras d’ista clica. 

Recuerda que puez ascuitar toz los programas en IvooxSpotify y la web de Radio Topo.
 
Programa #163

jueves, 8 de febrero de 2024

Las putas gaviotas

¡Qué sí, que tocaremos las putas gaviotas!, asinas respondeba fa bel anyo Mikel Erentxun, en un concierto que feba Duncan Dhu en la Sala Mozart, a un canso que no deixaba de dar ferrete, entre canción y canción, con que fesen Cien gaviotas. Guarda si Duncan Dhu tien temas miticos y conoixius. Una banda que se puet fer un concierto entero con nomás singles. Pues l'hombraz aquel, que heba pagau una entrada no precisament barata,  nomás quereba LA canción. La que se sabeba. La que le sale en Spotify. La que tocan en la verbena d'o lugar. La que cualsequier aficionau a la banda sabe que la farán, que lo mas facil ye que siga la zaguera d'o repertorio, u lo menos que no plegará dica los bises. Guarda si ye tranquilot Mikel Erentxun, que ye bien luent d'a imachen d'a rockstar destructiva que se baralla con los fans y arrampla con lo mobiliario d'os hotels. Lo catenazo que sería ixe matraco pa alticamar al o cantaire y que le respuliase asinas. 

"No queremos cosas nuevas" podría estar un lema pa las chambretas de muitos fans. Ye un fenomeno bien común ixo d'ir t'os conciertos nomás pa sentir los singles. Ya no nomás los singles sino los tres singles d'os primers discos u los temas mas famosos, y que toda la resta te la bufe. Por cada día ye menos la chent que quier ascuitar novedaz, descubrir lo que han feito en zagueras las suyas bandas favoritas. Queremos cosas conoixidas, la repetición en bucle d'a mesma decena de cancions. Como muito, con bella colabo u chiqueta variación que aporte toda la novedat que belún ye capable d'asumir.

D'ixa actitut vien l'exito d'as bandas tributo. D'ixo y de que ye mas barato achustar a lo tuyo primo que fa versions de Loquillo tan malament como lo propio Loquillo. Pero la clau ye que en las bandas tributo no i hai novedaz. No'n suena ni una, d'ixos discos que s'encerrinan en fer. ¿Pa qué sigue Reincidentes componendo si la suya fuga arribó con Vicio y rai tot lo escrito dimpués?

Me fa pena a-saber-la por els, los compositors y compositoras que a fe que s'han fartau habe tiempo d'ixas cancions que han habiu de fer sonar milenta vegadas. Me'n fa tamién por tot ixe fandom que se ye perdendo una patacada de temas tan buenos y millors como los clasicos. Porque tot y que muitos nian en sigaz conscients, Reincidentes sigue fendo discos. Y tantos atros. 

La zaguer consecuencia d'ixa actitut, que navega entre la neofobia y la galvana, son las chiras con repertorio amugau. Lo fació El Drogas, con ixe tour a on que s'anunciaba que nomás sonarían cancions de Barricada, pa toda la chent que deixó de seguir-les fa anyos arrienda. Entono aquí un mea culpa sin mica vergüenya, que tardé bien poco en fer-me con la entrada pa Zaragoza malas que me'n enteré. El Drogas, con repertorio viello u nuevo, siempre ye un show de buen veyer. Fa poco me pasaba un amigo l'anuncio de que Los Planetas farán unatra chira remember con temas de Super8. Cuento que n'anyadirán d'atros discos, u los conciertos serán bien curtez. En un formato no guaire diferent, Los Enemigos facioron una serie de bolos a on que anunciaban que tocarían de barra a barra un disco en concreto y, antimás, atras cancions. Una manera interesant de dar-le una vuelteta a lo rollo iste d'o recosiro.

Libre-me Rosendo d'estar un pureta y condenar a qui van ta ista mena de conciertos. Me pareixe que tienen lo suyo interés y que, a la fin, lo que queremos la mayoría ye pasar un buen ratico, no pas estudiar. Pero sí que me faría goyo de convidar a las fans d'os grupos a alparciar en TODA la discografía d'as bandas. A sobén, muitas d'as choyas suyas, s'amagan en discos de curto recorriu comercial, en las cancions que nunca no triga l'algoritmo d'as plataformas, en ixos temas que nunca no suenan en directo. U, si pasaz d'investigar-ie, si tos estimaz mas la comodidat mental de quedar-tos en la vuestra choventut, antes d'haber asesinau a la vuestra curiosidat, por favor, deixaz que la resta disfrutemos tranquilos d'os temas nuevos. No tos ne faigaz que, a la fin, en los bises, tocarán las putas gaviotas.

Si quiers ascuitar iste post locutau, y con mosica, aquí tiens la versión que en faciemos en Tierra de barrenaus radio, con comentarios posteriors de Tamara y Carlos. 

martes, 6 de febrero de 2024

De gaviotas y fiestas d'hibierno. Tierra de barrenaus 10x11

Empecipiamos febrer con un programa popurrí pleno de contenius bien variaus. En la entradeta nos despedimos de los Drunken Cowboys que rematará la suya trachectoria d'anyos arrienda con un concierto despedida en la Rock & Blues. Charramos tamién d'a represión a l'aragonés y lo catalán de man d'a DGA y d'as modificacions lechislativas que fa PP-VOX, tema que ya en charré en un post fa bel día.

Con la enchaquia d'a canción d'o programa anunciamos lo Canal Roya Fest, un concierto organizau por la Asamblea Canal Roya, que mira de clamar l'atención sobre lo zancocho que se ye prebando de fer en ista choyeta d'o Pirineu. I participarán a-saber-las collas, entre ellas La Ronda de Boltaña, autors de l'himno La Revolandera que versionó Mallazo. Si no has ascuitau encara iste chiro a lo clasico, aquí tiens la oportunidat de conoixer-lo.

Seguimos con un futuro post (que publicaré en istos días) y que, en estar bien mosical decidié de fer la primicia en formato radiofonico. Una reflexión sobre la curiosidat mosical, los tributos, lo recosiro y las chiras de retorno. Un clamamiento a descubrir las cancions que implen los discos dillá d'os singles.

En la parte de convocatorias tos proposamos dos borinas. La primer, lo chueves larder que torna a organizar l'Asociación Cultural Nogara y a on que seguiremos socializando en aragonés, en buena companyía y con buena minchanga. La segunda, solidaria con Radio Almaina, una radio libre andaluza que ye patindo las enrestidas d'o gubierno suyo. Si quiers saber-ne mas, en iste programa en charremos). L'evento se fará, antimás, en lo CSO Loira que, a los pocos meses d'existencia, acaba de recibir la menaza de desaloixo.

La mosica d'a calaixera queda en mans de Sons of Aguirre & Scila con una canción relato d'una historia bien curiosa. Zarramos lo programa recordando Palestina en las letras de Rage Against The Machine.

Recuerda que puez ascuitar toz los programas en IvooxSpotify y la web de Radio Topo.
Programa #162

miércoles, 31 de enero de 2024

Teoría y practica d'o lingüicidio seguntes la dreita en Aragón

Diz que las luengas no son de dreitas ni de cuchas. Igual como l’ecolochismo u lo feminismo. Talment en un plano teorico se pueda chustificar ixa afirmación. No ye la mía opinión, pero ye prou popular. En tot caso, en la politica cutiana, la de feitos, la que modifica la realidat por cada día y tien efecto sobre nusatras, no ye asinas. Ye verdat que a buena parte d'a izquierda, a la mas espanyolista en concreto, se la bufa l'aragonés. Pero cada vegada que la dreita arriba a lo poder en las administracions aragonesas arrampla con cualsequier abance que s’haiga feito tocant a dreitos lingüisticos y chestión d’a nuestra riqueza y realidat cultural trilingüe.

Quedan luent los tiempos a on que lo PAR amostraba bella sensibilidat enta l’aragonés. Mas encara, los versos sueltos d’o PP como Domingo Buesa. Fueras de radius eixemplos, la politica oficial de toda la dreita en Aragón ye lo lingüicidio, la negación d’a nuestra realidat lingüistica y l’apuesta por acotolar l’aragonés antes con antes y que deixe asinas de fer estorbo. La Lei de luengas d’o zaguer gubierno presidiu por Marcelino Iglesias (PSOE) que, tot y que curteta en bel aspecto, estió buen paso entabant, la vulcó lo PP-PAR malas que podioron. Se sustituyó por la famosa lei d’o LAPAO-LAPAPYP, ixa monstruosidat que hue encara ye en vigor. Ixa que nos fació conoixius dillá d’as nuestras mugas por una vegada. Ixa que se’n rediban, alticamaban u ploraban las foranas con sensibilidat lingüistica u afición por los acronimos de chufla.

Lambán, que en lo d’a identidat lingüistica remeda punto por agulla las cazurradas d’a dreita en Aragón, arribó a lo poder. En lo primer gubierno suyo, toz los partius que i feban parte levaban en los suyos programas acabar con l’aberración lapapypera. Manimenos, dende lo primer momento se i renunció, a pesar d’estar la CHA en la Dirección Cheneral competent. Cuento que a Lambán ixa lei le feba firme goyo y que no modificar-la ni una coma estió una d’as condicions que le metería a una Chunta en horas baixas, que amenistaba perretas y poder, en un momento que se chugaba mesmo la suya existencia. Se fació, ixo sí, una modificación en la Lei de Patrimonio que diz que esmendaba la Lei d’o LAPAPYP y que se i agarraban pa plegar a decir que heban feito l’aragonés oficial de facto. Cada vegada que sentiba ixa retolica me’n esmelica como un Perro Sanxe en lo Cogreso sentindo a Feijoo decir que no yera president porque no quereba. Sisquiá que fuese tan facil fer l’aragonés oficial.

Dimpués d’a tornada d’a dreita a lo poder, todas sabebanos que yera cosa de tiempo que ixa Lei de Patrimonio se cambiase. Habendo vulcau antes la propia DGPL y reduciu lo presupuesto pa l’Academia Aragonesa d’a Luenga. La dreita, en istas cuestions, no ye remilgosa ni tien vergüenya, ni ubre procesos participativos pa ascuitar a las personas afectadas ni a los colectivos socials, ni costodias en vinagre. Fa y prou.

Los partius en lo poder y toz los que refirmen la modificación d’a Lei de Patrimonio y toda la resta d’accions en contra de l’aragonés son los culpables d’acelerar la muerte de l’aragonés y de seguir negando los dreitos d’as personas que lo charramos en tot lo país. Lo fan porque entienden que la realidat lingüistica aragonesa ye un entrepuz pa los suyos plans identitarios. Porque la diversidat nuestra ye inasumible pa la suya uniformización cultural y nacional. Pero ixo queda fiero de decir en publico.

Lo suyo manual d’estilo chira los conceptos y las parolas. La dreita s’ha feito experta en meter-les un lacet a las buenyas y vender-las como gustoso chicolate. No diga capitalismo salvache, chile ¡viva la libertad, carajo!. No i hai privatización de servicios publicos sino colaboración publico-privada. Y no diga acotolar l’aragonés, charre d’a “defensa d’as variedaz lingüisticas aragonesas”.

En ixe marco, s’oposa l’aragonés con las “variedaz lingüisticas aragonesas”. Un discurso que cumple muitas funcions. La primer, amagar lo nombre. Ya no i hai aragonés y catalán, tot lo que parlamos por aquí queda adintro d’un ixe nuevo sucheto indeterminau y borioso que son las “variedaz lingüisticas aragonesas” y que prou que nunca no se refieren a las variedaz que tien lo castellano. Asinas, se niega lo numbro de luengas. Ya no en son tres y, pa forro de bota, no se’n determina cuantas, cuals ni de qué son ixas variedaz. Se niega tamién la unidat lingüistica. No existe l’aragonés sino parlas locals, incomprensibles entre ellas. Igual como lo catalán que, misteriosament, cambea de tot en cosa de kilometros y fa que en Horta de Sant Joan, Herbers y Montroig, tot y fablar igual, lo faigan en tres idiomas diferents.

No i hai luengas ergo no fa falta autoridat lingüistica, ye la conclusión lochica d’ixe argumentario. Y sin autoridat lingüistica, ni i hai normativización. La ensenyanza dillá d’os territorios a on que dicen que se parla ye imposible porque astí no i hai variedat ni norma. Y adintro d’os territorios, en seguntes que puestos, talment les deixen fer ya que numericament son poco importants y, total, la transmisión cheneracional, sin refirme publico, saben que ye condenada. De presencia publica en medios u en l’administración, nian en fablamos. Pa ixo caldría una norma y no n’i hai, porque no i hai luenga que normativizar sino “variedaz”. Y antimás ye malfurriar diners que ya se sabe que las luengas que no son l'anglés y lo castellano no valen pa res. Las personas que lo fablan son libres de fer-lo, prou que sí, pero que no lo faigan en publico que a las foranas que i van a fer esquí u senderismo u lo que siga les puet molestar. Y tot isto diz que lo fan pa protecher a la chent de “l’alto Aragón” d’un hipotetico aragonés estandar que bel chuanralla les va a imposar de no sé qué manera. Aproveitando la chusta quimera que puedan sentir por Zaragoza pa decir que ixo ye "de ciudat", como si no bi hese chent d'as zonas a on que encara se conserva a favor y participando d'o proceso de normalización y normativización y como si los la metat d'os que s'autoproclaman guardians d'ixas variedaz no fuesen tan urbanitas u mas que qui escribe. Lo recurso a la eterna división entorno urbano - entorno rural.

La defensa d’as variedaz ye la eterna sincusa de qui quieren que no exista l’aragonés. Ni las suyas variedaz, tot y que digan defender-las. Cada vegada que se charra d’a normativización de l’aragonés como la creación d’un monstruo de Frankenstein u de fer un invento, lo que i hai dezaga ye la negación d’o dreito que tien la nuestra luenga a disfrutar d’as mesmas ferramientas que la resta de luengas occidentals. Ye la negación a las suyas fablants d’os dreitos reconoixius en toda la lechislación internacional, europea y mesmo en la Constitución espanyola. Defender las variedaz ye defender l’aragonés, y viceversa. Porque son lo mesmo. Sin variedaz no i hai aragonés y sin aragonés no i habrá variedaz. La norma no obliga, la norma ye una ferramienta pa qui quiera fer-la servir. La norma ubre nuevas posibilidaz. Sí, la norma ye un invento, como todas las normas, tamién la d’o castellano. Y no, la norma no ye una menaza pa garra persona que fable aragonés.

Perdón por repetir-me pero, con todas las ferramientas a man (autoridat, norma, ensenyanza, oficialidat, medios publicos, etc), l’aragonés lo tien prou dificil pa seguir existindo. Sin beluna d’ellas, imposible.

Acabo con atra parte fixa d’as mias estrolicaderas, que ye la situación - u simpla existencia - d’o movimiento en defensa de l’aragonés. Va dispareixer la oficina lingüistica de l’aragonés d’o concello de Zaragoza y ni se tartió. Bella nota de prensa y a fer las diez. Va dispareixer la DGPL y lo mesmo. Se foten ueito anyos sin tocar la lei d’o LAPAPYP y ni una movilización. Agora sacan la mención a l’aragonés y lo catalán en la Lei de Patrimonio y ni piu. Unatra noteta de prensa, que no se diga que no nos ne femos. Un change, que ixo siempre funciona de pistón. Una d’as piors cosas que le ha pasau a l’aragonés en la zaguer decada ye la breca en lo movimiento asociativo, la incapacidat movilizadera, la agresiva guerra ubierta entre entidaz pa la que dengún no pareixe querer buscar solución. Asinas, sin musclo asociativo, sin poder meter-les nian un chicorrón entrepuz, pueden fer lo que quieran. Dirán que lo fan “pa salvar las variedaz” y n’i habrá qui lo creiga.

martes, 23 de enero de 2024

Virals y presentacions. Tierra de barrenaus 10x10

En iste Tierra de barrenaus hemos tirau por lo camín que fan a-saber-los podcasts y nos metemos con la fayena de comentar virals. Como si fuesenos en lo bar. Empecipiamos con un que arriba dende Galicia, de man de Xurxo Carreño, un tiktoker que ye mirando de fer servir lo gallego toz los días y que se troba con la experiencia d'un fablant no nativo d'una luenga minorizada. Lo que cuenta, a fe que tos sonará a muitas d'as personas que sentiz lo programa.

En lo segundo viral tornamos t'Aragón. L'alcaldesa d'a mía immortal ciudat fació un speech la nueit de reis, en empecipiando lo desfile, a on que tenió uns deseyos t'as ninas y ninos de Zaragoza muit representativo d'as ideyas que comparte con lo PP y la dreita en cheneral.

S'ha encertau que Zoo aturan en la suya actividat mosical con que la canción d'a calaixera que tocaba en iste programa yera suya. Asinas que aproveitamos pa charrar un poquet d'ixa noticia que nos deixó a muitas sin sangre en la pocha fa bel día. D'iste afer, ya en he parlau una miqueta mas.

En la semana d'o 8 de chiner se chuntoron tres presentacions de tres libros que tos recomendamos. Antimás d'o zaguer libro mío en castellano, Arroyuelo: orden de despoblación, que podez trobar-ne mas info en aragonés y castellano, charramos de La bala y la palabra, asayo de Enrike García y Luis Antonio Palacio sobre la vida de Francisco Ascaso, y de Soberbio Sobrarbe, una replega d'as millors fotografías sobrarbencas de Chabier Lozano en un volumen bilingüe. 

Recuerda que puez ascuitar toz los programas en IvooxSpotify y la web de Radio Topo.

Programa #161